در دهه‌های گذشته، چندجانبه‌گرایی به عنوان یک پایه مهم برای همکاری‌های بین‌المللی خدمت کرده است. این تعاون بین کشورها، به ویژه پس از جنگ جهانی دوم که توسط ایالات متحده و اروپای غربی پیشوایی می‌شدند، باعث شکل‌گیری یک سیستم جهانی گسترده‌تر و مدیریت‌پذیرتر شد. اما اخیراً، به نظر می‌رسد تعداد زیادی از کشورها از مکانیسم‌های چندجانبه فعلی ناامید شده‌اند. این انسانهای زمان‌های استانداردها و نهادهای چندجانبه را به چالش کشیده است. قدرت‌های بزرگ به‌طور روش‌مند از روش‌های یکجانبه و دوجانبه استفاده کرده‌اند تا بهره‌گیری حداکثری از اهرم‌های سیاسی خود داشته باشند و در تصمیم‌گیری‌های بین‌المللی برتری داشته باشند. تحت عنوان "بحران نظم حقوقی چندجانبه"، این کتاب به بررسی نحوه تسریع فروپاشی سیستم چندجانبه در دهه‌های اخیر می‌پردازد. از جمله علل این بحران می‌توان به وقوع پدیده‌هایی مانند برگزیت، مقاومت کشورها در برابر نظارت بین‌المللی و تغییر سیاست‌های خارجی ایالات متحده در دوران ریاست جمهوری دونالد ترامپ اشاره کرد. تاثیرات منفی این بحران به توافقنامه‌های بین‌المللی از جمله توافق هسته‌ای ایران و توافق پاریس، فروپاشی برخی سازمان‌ها و نهادهای بین‌المللی مانند شورای حقوق بشر سازمان ملل و سازمان بهداشت جهانی، و همچنین مشکلات برای WTO نیز گزارش شده است. این کتاب با تمرکز بر بحث‌های مرتبط با بحران چندجانبه‌گرایی و تغییرات مرتبط با آن، تلاش می‌کند تا از منظر حقوق بین‌الملل عمومی به تجزیه و تحلیل این بحران بپردازد. تفاوت‌ها و پویایی‌های آن را تشخیص داده و به بررسی ماهیت این بحران و تاثیرات آن بر نظم حقوقی بین‌المللی می‌پردازد.