نسبیت گرایی دفاعی در حوزه حقوق بشر به معنای استفاده از استدلال‌های نسبی‌گرایانه توسط دولت‌ها برای اجتناب از اجرای قوانین بین‌المللی حقوق بشر و یا توجیه عدم پیروی از آن‌ها ارائه می‌شود. این استدلال‌ها معمولاً بر مبنای ملاحظات فرهنگی، اجتماعی یا سیاسی ارائه می‌شوند و به دولت‌ها اجازه می‌دهند تا به نظر برسند که اجرای قوانین بین‌المللی حقوق بشر با مقدسات و سنت‌های فرهنگی خود تداخل دارد. این کتاب، از منظر فردریک کاول، نسبیت گرایی دفاعی را به عنوان یک تکنیک استفاده از استدلال‌های تاکتیکی برای تحت پوشش گذاشتن تعهدات بین‌المللی حقوق بشر توضیح می‌دهد. او معتقد است که این نوع استدلال‌ها نه تنها مفهومی بلکه تاکتیک‌هایی است که دولت‌ها برای توجیه سیاست‌ها یا اقدامات خود در خصوص حقوق بشر به کار می‌برند. در این کتاب، مواد مختلفی مانند گزارش‌های دولتی مرتبط با کنوانسیون رفع همه اشکال تبعیض علیه زنان و پرونده‌های دادگاه اروپایی حقوق بشر مورد بررسی قرار می‌گیرند تا نشان داده شود که چگونه دولت‌ها از نسبیت گرایی دفاعی برای تحقیق اهداف خود در زمینه حقوق بشر استفاده می‌کنند. در نهایت، کتاب به نتیجه می‌رسد که نسبیت گرایی دفاعی باید به عنوان یک ویژگی عادی در حوزه حقوق بین‌الملل حقوق بشر در نظر گرفته شود و نمی‌توان آن را از قوانین حذف کرد. این امر نشان می‌دهد که اصول حقوق بشر در مواجهه با تنش‌ها و تضادهای جهانی معقول و قابل قبول هستند، اما باید با تاکتیک‌های نسبیت گرایی دفاعی به چالش کشیده شوند. این تحلیل به ما کمک می‌کند تا بهتر درک کنیم که چگونه دولت‌ها در ارتباط با مسائل حقوق بشر در مقیاس بین‌المللی عمل می‌کنند و چگونه قوانین بین‌المللی حقوق بشر با تنش‌ها و مسائل فرهنگی تعامل دارند.