به دانشجویانم که به‌واسطه قرابت ذهنی و شاید حسی که آن‌ها از دوران دانشجویی خودم تداعی می‌کنند گفتم: «بروید دنبال تولید محتوا. آینده در دستان وکلایی است که محتوا تولید می‌کنند. محتوا عزت می‌آورد. محتوا ارتباط ایجاد می‌کند. محتوا رابطه می‌سازد. محتوا دانش شمارا زیاد می‌کند. محتوا برای شما پول به همراه دارد.»
بچه‌ها که از این صحبت‌های انگیزشی سر شوق آمده بودند و احساسات و تخیلاتشان برانگیخته‌شده بود با لبخندی از سر گیجی سر تکان دادند. من هم‌فکر کردم خیلی باهم هم‌نظریم. ادامه دادم: «جریان تولید محتوا سفر هیجان‌انگیزی است. سفری طولانی و جذابی است. سفری است که در آن احساس غرور و مفید بودن می‌کنید. سفری پاکی و حلالی است.»
باز آن‌ها با همان لبخند گیج‌وویج سر تکان دادند. یکهو یک دانشجوی خانم که اصلاً من را یاد هیچ‌کدام از مراحل دانشجویی‌ام نمی‌انداخت؛ خیلی جدی با لبان قرمز و آماسیده پرسید: «استاااااد! تولید محتوا چیه؟ می شه به ما بگویید دقیقاً باید چه‌کار کنیم؟»
سؤال خانم به‌جا و درست بود. همه ما به این درد مبتلا هستیم. چیزهایی را بدیهی می‌دانیم و فکر می‌کنیم برای دیگران هم بدیهی است. هی توضیح می‌دهیم. در حین توضیح دادن احساس نشئگی می‌کنیم. وارد فضای خلسه می‌شویم. یادمان می‌رود مخاطب بیچاره از ضرباهنگ داستان خوشش آمده نه از محتوای داستان.
اصلاً به نظرم باید حتماً در هر جمع و کلاسی فردی با لبان قرمز برآمده وجود داشته باشد که به ما یادآوری کند که یادآوری کنیم که اصلاً موضوع چیست. داستانی که داریم با هیجان توضیح می‌دهیم قرار است غیر از توصیف ابعاد داستان در مورد اصل داستان هم‌سخنی بگوییم.
بنابراین در این مقاله سعی می‌کنم پاسخی را که در صحت عقل و سلامت نفس ارائه کردم را مکتوب کنم که دیگر در حالت خلسه ناشی از بیان هیجان‌انگیز داستان منقطع نشود.